مظفرمیگوید: «پس از اقامت دو امام بزرگوار (امام هادی و امام عسکری علیهما السلام) در این شهر، تشیع شکوه و عظمتی وصفناپذیر یافت و

مظفرمیگوید: «پس از اقامت دو امام بزرگوار (امام هادی و امام عسکری علیهما السلام) در این شهر، تشیع شکوه و عظمتی وصفناپذیر یافت و با وجود دشمنیهایی که عباسیان با آن دو بزرگوار داشتند، مردم، علم و دانش و فضایل پسندیده و ویژگیهایی از آن دو دیدند و دریافتند که آنها دو شاخهی شجرهی پاک نبوت و وارثان علم الهی هستند». او ادامه میدهد: «تشیع همواره در آن شهر پا بر جا و استوار ماند تا این که ایوبی در آن سامان جنگی علیه شیعیان راه انداخت و پس از مدتی طولانی سلطان سلیم عثمانی راه او را پی گرفت و بعدها حکومت عثمانی همین روش را دنبال کرد. و اگر در این مناطق دور از جامعهی شیعی، کسی غیر از مراد چهارم به ستیزهجویی با شیعه برنخاسته بود، کافی بود که تشیع در اختفا قرار گرفته و بقیه بگریزند. گروهی از مردم از جمله متولیان حرم مقدس برای زنده ماندن، از آن شهر گریختند» [۳۸۸] .
برگرفته از کتاب با خورشید سامرا نوشته: محمد جواد الطبسى