عیسى بن صبیح مى‏گوید:

امام حسن عسکرى- علیه السّلام- در زندان بر ما وارد شد و من او را مى‏شناختم. به من گفت: تو 65 سال و یک ماه و دو روز، عمر دارى. و من کتاب دعایى داشتم که تاریخ تولدم در پشت آن نوشته شده بود. به آن نگاه کردم که همان گونه یافتم. بعد حضرت از من پرسید: آیا صاحب فرزندى شده ‏اى؟

گفتم: نه.

حضرت، دعا کرد و فرمود: خدایا! به او فرزندى بده که بازویش باشد. و چه خوب است که کمک و یار و بازوى انسان، فرزندش باشد. و به این شعر تمثل جست:

گفتم: آیا شما هم فرزندى دارید؟

فرمود: به خدا سوگند! من فرزندى خواهم داشت که زمین را پر از عدل و داد خواهد کرد. ولى اکنون وجود ندارد. و باز به شعر دیگر تمثّل کرد و چنین فرمود:

---

 منبع: جلوه ‏هاى اعجاز معصومین علیهم السلام (ترجمه الخرائج و الجرائج)،قطب الدین راوندى، قم:1378 ،صص363،364.